یک
اول دفتر به نام ایزد دانا
خدایا!
عقلم در اسارت قلم، قلم در اسارت عشق، عشق تابع قلب، قلب مطیع چشم، چشم بسته ی نگاه و نگاهم همه بسته به توست.
خدایا! مددی فرما که هرگز از نگاه برنگردم!
مرگ نیما یا غروب درد بود روز نجوای خدا با مرد بود
---------
نیما! خرف دل گوی که غریبانه تو ماندی سخن از عشق مگوی مه دیوانه تو ماندی
چه فکر عاشقانه ای که چشم در هیبت غروب خواهد سوخت.
در ره منزل لیلی چه خطرهاست به جان شرط اول قدم آن است که مجنون باشی
(1) مثل یک شعله، آتش سایش زخمی دو دست را حس می کنم و درد می کشم. با غنچه های عدالت کاری نداشته باشید. پرپر نکنید. فقط سایش زخمی دو دست، مرا می آزارد.
کسی مرا به پنجره معرفی نکرد. مرا هل دادی، من از بلندا به ثری افتادم. در حالیکه مرا تازه آسمان زاییده بود. دانستم این وثاق برایم تنگ است. باران شیرین است و من از سینه ی ابر شیر خورده ام. مآمن من، سینه ی سرد هواست. من تا سینه ی سرخ غروب خواهم رفت. چرا که هر کودکی، به سینه ی مادر بازمی گردد. تو کی متولد شدی ای سبز تر از نگاه من؟!
چه کسی، چونان صبح افق تازه محزون است.
از کلمات تو وحشت دارم. تو، دوستت دارم را با تردید هجا کردی.
مادرم می گفت، آسمان که تو را بغل می کند، تو هم فشار بده تا گریه کند. زیرا مه در زیر فشا له می شود.
در بغل شب سیاه شدم، آسمان گریست، پاک شدم، سیاه شدم. حال می گوید: سیاه باران خورده!
